به یاد جان داده های مسیر عبورش

این جمعه خبر دادند که پسر محمد مرسی رییس جمهور برکنار شده و زندانی مصر ، به اتهام حمل و مصرف مواد مخدر  بازداشت شد .

با این خبر ، دو موضوع در ذهنم مرور شد:

ابتدا - تحلیلی متفاوت با تحلیل های رایج  ،درباره علل سرنگونی مرسی ، و آن این که خون  "شیخ حسن شحاته"  از رهبران شیعه مصر گریبان مرسی را گرفت .

شیخ و تنی چند از یارانش به مناسبت میلاد حضرت مهدی صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) جشنی برپا کرده بودند که به دست سلفی ها ی اخوان المسلمین ،دوستان شفیق مرسی ،به طرز فجیعی به شهادت رسیدند.

بعد- فرازی از یک شعر در مدح امام زمان (جانم به فداش ) ،که هر وقت می شنوم به یاد شیخ حسن شحاته و یارانش می افتم:

به جان داده های مسیر عبورش
به شهد شهود شهیدان مهدی
مرا دائم الاشتیاقش بگردان
مرا سینه چاک فراقش بگردان

بهشت یا جهنم ،مسئله این است

زیدی گفت قریب به این مضمون که " کسی را نشود به بهشت بردندی به زور شلاق ".

رندی در جواب گفت :اگر روزی وی بودندی خواهند بردندی چه با دعای عباد چه با عتاب و عقاب،مگر نشنیدی این مثل را که  "هر چه نصیب است همان می دهند  ،گر نستانی به ستم می دهند".

نرمش قهرمانانه و پائولو کوئلیو

 درباره "نرمش قهرمانانه "آرا و نظرهای گوناگون شنیده و خوانده ایم .
در کتاب "چون رود جاری باش " اثر "پائولو کوئلیو " نویسنده برزیلی ،به مطلبی برخوردم با عنوان "هنر عقب نشینی ".
با توجه به قرابت معنایی این دو  عنوان ،قسمت هایی از  نوشته کوئلیو را در این یادداشت می آورم  تا او هم غیر مستقیم  درباره نرمش قهرمانانه نظر بدهد :
"رزم آور نور اگر بیش از حد به هوش خویش بسنده کند ،نیروی هماوردش را دست کم می گیرد...
رزم آور هرگز نیروی حیوانی را دست کم نمی گیرد .وقتی این نیرو بیش از حد وحشی است ،از میدان نبرد پا پس می کشد تا دشمن از خستگی ازپا بیفتد ...
رزم آور نور هرگز جبون نیست .گریز شاید از فنون متعالی دفاع باشد ،اما در حضور ترس شگرف نباید این فن را بکار برد ...
رزم آور نور می تواند از رنج جسمانی بهبود یابد ، اما ضعف روحانی تا ابد او را دنبال خواهد کرد .در لحظات دشوار و دردناک ، رزم آور با شرایط ناگوار روبرو می شود، پهلوانانه ،پذیرا و دلاورانه .

پرچم

پس از مراسم شروع سال تحصیلی ،دخترک پرچم های کاغذی را که تا دقایقی پیش در دستان هم دبستانی هایش در هوا تکان می خورد از گوشه و کنار زمین حیاط مدرسه جمع کرد ... دست های کوچکش پر شد از رنگهای سبز و سپید و سرخ ... همکلاسی اش با اخم تهدیدش کرد که :"به خانم ناظم می گم پرچم ها را برای خودت برداشتی " و دور شد... دخترک ته دلش لرزید ...اما فقط چند لحظه ... نجوا کرد :"خدا جون فقط می خواستم اسمت زیر پا نره ".... و دلش آرام گرفت به یاد او .

دیودلبر

ازسالها پیش قصد داشتم درباره حضور آمریکایی ها در ایران در دوره سلطنت محمد رضا پهلوی مطالبی گرد آوری کنم زیرا به این نتیجه رسیده بودم که عموم ایرانیان با اینکه "شاه"  غلام حلقه به گوش آمریکا و مطیع اوامر او بود با این حال ،  آنقدر که  مردم از شاه  نفرت دارند ،از آمریکا ندارند، حتی پس از پیروزی انقلاب ،در ابتدا سر دادن شعار "مرگ بر آمریکا" قدری ثقیل به نظر می رسید .

به همین علت بر آن شدم که مدارکی از اعمال و رفتار مستشاران آمریکایی در ایران جمع آوری و با استناد به آنها افکار عمومی را اقناع کنم که چرا مرگ بر آمریکا ؟! 

تا اینکه با خواندن مقاله جالب یکی از اساتید جامعه شناسی کشورمان با عنوان "آمریکاشیدایی "{*}  دریافتم که از مدارک و اسناد کاری بر نمی آید زیرا که عموم ایرانیان به درد عشقی گرفتار آمده اند که مپرس !

و به قدرت عشق ایمان آوردم هرچند که یک سویه باشد.

در بخشی از این مفاله سخن از یک جامعه شناس ایرانی به میان می آید  که آمریکا در به شهادت رساندن سه برادرش ،دست کم  غیر مستقیم ، دخالت داشته  اما او کتابی می نویسد در مدح آمریکا و مردم ایران را  به پیروی از این کشور ترغیب می کند.

   راستی چه می شود مردمی را که  حداقل پس از انقلاب اسلامی ،جنایات ،حق کشی ها ،تحریم ها ،تحقیرها و دیگر جفاهای آمریکا را با روح و جانشان لمس کرده اند اما نه فقط کینه ای از این غدار عاشق کش به دل ندارند  که  شیفتگی و حب خود را به فرهنگ ،کالا و... دیگر شئون آمریکایی با افتخار ابراز می کنند؟

چطورمی شود قاتل برادران و خواهران خود را دوست داشت ؟

این شیفتگی از کجا سرچشمه می گیرد ؟ 

                        http://www.tasnimnews.com/Home/Single/379144   *